yalnızlıklar rıhtımı

Yalnızım.....

Evet yalnızım. O yüzden yalnızlıklar rıhtımındayım. Beni uzaklara götürücek bir gemi bekliyorum. Artık eskisi gibi bineceğim gemiler illaki şöyle olsun demiyorum. Yeterki önceki gemiler gibi denizin ortasında beni ölüme terketmesin. Bir can simidini bile çok gören gemiler yüzünden, ölümler hep yanıbaşımda oldu. Sanki ölümle yapışığım. Rıhtıma yaklaşan her gemi ile birlikte ölümüde sırt çantama yüklüyorum. Biliyorum, denizin ortasında yalnızlık çekilmiyor, ölüm olmasa. Denizin ortasında cebellişirken depresyonlarla (Hiç olmazsa ölüm var) diyorsun, delilik sınırlarında.
İşte yine rıhtımdayım. Bekliyorum, bir açık deniz gemisini. Ama bu sefer, güvenli bir gemi. Sadece güven... Başka bir şey istemiyorum. Ne çok güzel olmasını, ne büyük olmasını, ne de başka bir şey. Sadece güven istiyorum, zaten güven olunca huzurda olduğu için bir de huzur.
Hayat hep istemekle, geçiyor şu aralar. Çünkü kendim elde edemeyecek kadar aciz bir durumdayım bu aralar. Sadece isteyebiliyorum. Şu atasözü (İsteyenin bir yüzü vermeyenin iki yüzü kara) artık felsefem olma yolunda.
Yakın bir zamanda, yollardaki dilencilerin yanına mendil açacağım, bir umutluk sevgi dileneceğim. Bakalım veren olacak mı?